Фосфор – бұл ағзада органикалық және бейорганикалық қосылыстар құрамындағы микроэлемент. Клиницистер үшін қышқыл-сілтілі тепе-теңдікті реттейтін, нәруыз, майлар және көмірсулар алмасуына қатысу қызметтерінен тұратын бейорганикалық фосфор қызығушылық танытады. Фосфор тіс эмальнің және сүйектің құрамына кіреді.

Фосфор алмасуына қалқанша маңы безі жауап береді, оның концентрациясы бүйрек арқылы шығарылғанда төмендейді. Инсулин фосфордф қаннан жасуша ішіне ауыстырады. Фосфор құрамы тікелей кальциймен байланысты, кальцийдің фосфорға қатынасы маңызды диагностикалық мәнге ие, қалыпты жағдайда оның деңгейі 1,9 - 2 тең (мысалы, рахит (мешел) кезінде 3 аса жоғарлайды). Қандағы бейорганикалық фосфор деңгейінің төмендеуінің (гипофосфатемия) клиникалық көрінісі 0,32 ммоль/л төмен саны кезінде байқалады. Бұлшықет әлсіздігі, бұлшықет талшықтарының бүлінуі (рабдомиолиз), тыныс және жүрек жеткіліксіздігі байқалады.

Жүйке жүйесі жағынан: сөйлеудің бұзылуы, естің шатасуы, тырысулар тіпті кома болады. Сондай-ақ қан жасушаларының бұзылысы мен қанның «қышқылдануы» мүмкін. Ересектерде созылмалы гипофосфатемия кезінде сүйектердің бұзылыстары, балаларда рахит (мешел) жүреді. Фосфордың жоғары концентрациясы көптеген ұлпалардың, оның ішінде – қан тамырлар қабырғасының, көздің мүйізгек қабығының, тері, бүйрек және буын маңайындағы ұлпалардың «қатайып қалуына» (кальцийдің шөгуіне) әкеледі.